مرگ ستاره

مرگ ستاره

در نهایت سوخت هسته‌ای همه ستارگان روزی تمام می‌شود. آنها تعادل خود را از دست می‌دهند طوریکه نیروی گرانش غالب می‌شود. تفاوت جرم ستارگان باعث تفاوت در مرگ آنها نیزمی شود. ستاره‌های کم جرم به آرامی باقیمانده سوخت خود را سوزانده و می‌میرند. ستاره‌هایی به اندازه خورشید، به سرعت به یک کوتوله سفید به اندازه زمین تبدیل می‌شوند. لایه بیرونی ستاره که از اتمهایی تشکیل شده که در فرایند تبادلات هسته‌ای به وجود آمده‌اند، از آن جدا شده و به شکل ذرات در عرصه بی‌انتهای آسمان رها می‌شوند. هسته یک ستاره غول پیکر تقریباً به شکل آنی منفجر می‌شود. هسته به سمت بیرون پخش می‌شود و با ذراتی برخورد می‌کند که به سمت درون ستاره کشیده شده‌اند. این برخورد با تولید انرژی انبوهی همراه است که هم عناصر سنگین موجود در کائنات را پدیدار می‌نماید و هم منجر به تکه‌تکه شدن ستاره می‌شود. این انفجار ابر نواختر، منشا اولیه همه عناصر سنگین یافت شده در اجرام، ستاره‌ها، سیاره‌ها و فضاهای میان کهکشانهاست. در اعماق سرد فضا، عناصری مانند کربن، اکسیژن و نیتروژن می‌توانند با عنصر اولیه یعنی هیدروژن ترکیب شده و مولکولهای پیچیده‌ای را بسازند مخصوصا در فضاهای با چگالی و غلظت بالاتر که امکان برخورد ذرات به یکدیگر بیشتر است. تعداد بسیار زیادی از انواع مولکولهای پیشرفته، به خصوص مولکولهایی که اتم کربن در ترکیب آنها حضور دارد، در فضای میان ستارگان یافت شده است.

برچسب‌ها: تشکیل سیاره و منظومه ها پیدایش سیاره‌ها...